 |  |  |
Dereto a na nuvola che java a dondoló u primo raggio già ce facìa l’ucchiolì. Babbo tajava due o tre rametti de piantó: e a Pasqua per noartri cumensava cuscì.
Mucchietti de gente che jàva su a Messa purtava sotto braccio a fascinella da pace che rvenenno d’ingnó n’era più a stessa: de sarvacce l’anema e corpo era capace.
L’avìa benedetta quello Padreterno bòno ma che n’era u stesso che c’avìa i signori. U nostro non stacìa a séde sopra u tròno! Calava jó spesso a sciuccacce i sudori !!
Quanto straccava a Messa a luscì longa! A storia da pasció ce bboccava ntru core. Era guagi come se pijàssimo a sfiónga pe a dumennica dopo e volà cor Signore.
Lla parma benedetta era u córmo da festa. Faciàmo a spente pe poté ji órta a pijalla. Na branciòla ntri capeji pe u mal de testa nantra pe u campo ntr’in casa e jó a stalla.
Na tradizzió che non posso certo scurdà: quelle du canne fissate a forma de croce co ‘na parma da cima e nfirzate tra u grà. Pò n’Emmaria de core ditta a bassa voce.
Nascìa ntonno u pozzo du tre campanelli sempre lì puntuale pe u giorno de Parme. Có na goccia de guazza era pure più belli era sgaggi de sole tra lle mattinate carme.
A cucina quello giorno ne sapìa de bujito. Su a màttera i quadrucci mpastati cò l’ovi. Ntru bicchiero crinato un mazzetto fiorito. E i culi de e padelle rlucìa come novi !!
Ntra credenza se gambiava a carta de pizzo. Se ne mettìa n muccó uguale tonno l’artarì. Si muri c’era d’acqua santa quarche sgrizzo. Era u giorno de e Parme e era bello a cuscì.
Ntra l’aria u profumo dell’attughèlle tusate. E rondole rvenìa a ‘mpadronisse de a cova. E quelle campane che stacìa pe èsse legate sonava a tutti quanti ‘na canzona più nova.
Perché novo era u monno e u core da gente. Era nova anche a voja de vulesse più bè. E qui dendro ste mà sempre piene de niente c’era lla forza e lla spenta c’adesso non c’è! |
|
|
|
|