 |  |  |
Io me recordo un piro e ‘na catena a du passi armango da u pajà da paja. Due occhietti sprofonnati tra na pena e l’eco lontana d’un cà quanno bbaja.
Era de colore ppezzato biango e nero. Lu se ccuntentava solo de quarc’osso. Ar contrario dell’ommeni era sincero e c’avìa pure du tre zécchere addosso.
A fiango de babbo dereto u pertegaró jóppe lla tera che ncó sapìa de spighe u ccumpagnava lento d’insu e d’ignó come pe potéllo sollevà da e fadighe.
Quanno pa scòla partìo co quello gèlo lu me seguìa contento lì óppe u stradó. Co mà ‘nterenzita ‘na carezza su pélo. Era lì che u rtrovavo rvenenno d’ignó.
De lu tiengo a caro u recordo più bello: te rria u fattore cu lla màghena longa. Babbo puretto s’era levato de cappello. Lu arza a zampa e a sgrizza de sfiónga.
U modo per fasse capì era solo quello. Avìa spiegato come mejo non potìa fà cosa pensava de uno che se facìa bello cu sudore de chi non potìa mango parlà.
Fosse mangato na vorta pòro cagnaccio quanno che a sera de Dicembre se facìa pe fà luce ma a Madonna un fugaraccio: rognecava come se je recitasse a litania!!
D’ìstate sdorzava che lucciolette ‘ccese. E n’avesse mai mmazzata quarcheduna! Con quantà dignità gnottìa certe offese!! Che poeta che era se urlava verso a luna!
Se chiamava.....E come se potìa chiamà! Come se chiamava tutti i ca’ di cuntadì! Un nome puretto da ca’ da pajà!!!!!!!!!! Quante vò me te nsogno piccolo Muschì!
Non c’ha dato mai un fastidio per niente. Mango quanno ha capito che dovìa murì. Non s’è lamentato come fà tutta a gente. S’è preparato carmo e rassegnato a partì.
E’ ‘rriato lì sotta a cerqua vicino u cunfì. Ha scavato na bùgia s’un posto niscosto e un parde giorni dopo l’émo rtrovato lì coll’aria de chi mòre ca cuscènza a posto! |
|
|
|
|